Wśród autorów staropolskich poradników dyplomatycznych największą karierę polityczną zrobił bez wątpienia Stanisław Miński. Niemal dwie dekady młodszy od Krzysztofa Warszewickiego, podobnie jak on wywodził się ze starej szlachty mazowieckiej. Jeśli chodzi o wykształcenie Mińskiego, to możemy się jedynie domyślać, że kształcił się w pułtuskim kolegium, gdzie miał szansę zwrócić na siebie uwagę biskupa płockiego, Piotra Dunin Wolskiego.
Spośród pionierów staropolskiej refleksji dyplomatycznej najmniej wiadomo dotychczas o Ławrynie Piaseczyński. Urodził się on około połowy XVI wieku na Rusi. Za sprawą protektora, Franciszka Krasińskiego, udało mu się jeszcze za panowania Zygmunta Augusta dostać na służbę w kancelarii koronnej.
Autorem najobszerniejszego i najbardziej zbliżonego do wzorów europejskich poradnika dyplomatycznego epoki staropolskiej był Krzysztof Warszewicki. Urodzony w 1543 roku Mazowszanin większość dzieciństwa spędził poza Polską. Szczególnie istotny dla jego późniejszej orientacji politycznej okazał się kilkuletni pobyt na dworze Ferdynanda I Habsburga, późniejszego cesarza, a wówczas króla Czech i Węgier.